Maatschappelijke noodzaak

in 1995 werd het co-ouderschap na echtscheiding bij wet de regel. Dit wil zeggen dat beide ouders verantwoordelijk zijn voor het opvoeden van de kinderen en dienen zij samen belangrijke beslissingen te nemen. Dit was een antwoord op een maatschappelijke verandering, waar vaders meer betrokken werden bij de opvoeding van de kinderen. Slechts in uitzonderlijke gevallen kon de rechter ‘exclusief’ ouderschap toewijzen aan één van beide ouders. We spreken over een tijd waar heel wat kinderen dagelijks bont en blauw werden geslagen. Kindermishandeling kon verder vreselijke proporties aannemen.

1 weekend op 2 naar papa of mama is ook co-ouderschap, maar de conflicten tussen beide ouders werden problematisch. Omdat ouders er hier niet alleen uit konden geraken, kwam er in 2006 de bilocatiewet waardoor de rechters verplicht zijn om de mogelijkheid tot verblijfsco-ouderschap voorrang te geven. 50% naar mama, 50% naar papa, maar zelfs de dag van vandaag zijn er financiële en administratieve emotionele zaken die een vlotte regeling in de weg staan. 

Verblijfsco-ouderschap is in het leven geroepen om conflicten op te lossen. Helaas kwam er hierdoor meer ruimte voor psychisch geweld. Kinderen zijn vast komen te zitten in een loyaliteitsconflict. Het loopt vreselijk hard mis voor hen... Bovendien zijn er wettelijke kaders en bepaalde overtuigingen van hulpverleners en professionals die het gezinnen niet bepaald makkelijk maken.

Brochure Kinderrechtencommissariaat: "Therapie voor een kind zonder toestemming van beide ouders"

Artikel An Brems - Glinster: "Hoe kan je verder, als je je kind niet bij de psycholoog krijgt"

Artikel An Brems - Glinster: "Als de school onbedoeld meegaat in het conflict"

Hulpverleners lopen vast. Ze begrijpen niet waarom ouders nu niet eens gewoon stoppen met ruzie te maken en waarom ze niet 'aan de kinderen denken'. Hulpverleners en professionals zitten met de handen in het haar. Het loopt niet goed omdat een jongere of zijn ouders niet mee kunnen of willen werken.

Ouders voelen zich niet begrepen in de situatie waarin ze zich bevinden. Ze zijn uitgeput, hun gevoel geraakt ondergesneeuwd. Ze gaan twijfelen aan zichzelf en reageren vanuit hun overlevingsbrein.

Om gezinnen te begrijpen dient men door een traumabril te kijken. Er is een gebrek aan kennis en expertise en ook hulpverleners kunnen in een strijdkader zitten terwijl ze denken welzijn te bevorderen. De benadering van professionals kan de situatie voor gezinnen laten excaleren. Dit heeft vreselijke gevolgen.

Hoe we met elkaar omgaan is een sociaal gegeven. We bevinden ons allemaal in een situatie waar iets nodig is en iets moet gebeuren. Het gaat over bruggen bouwen, behoeftes,... Het gaat over een maatschappelijke noodzaak.

ODISEE - Gezinswetenschappen -  e-learning voor professionals: "e-learning-scheiding"